Sunday, June 1, 2008
روحم را به تو می بخشم . . .همیشه بازگشت ها دروغی بیش نیست .من ، در این همهمه های بی حضور ،اگر نه با شیوه ی انسانی ، به هر سان که بگذارند فریاد خواهم زد . . . !آه . . . این من بوده ام که تباه شده ام .مثل قدم های بیهودگی . . . مثل لحظه های میان دو خواب . . .مثل کوچ های نا بهنگام ، سرد و بی جریان . . .آنقدر بی جریان ، که فرصتی برای جاری شدن نگذاشتم ، و امروز . . .جسمم را به آتشروحم را به تو می بخشم . . .بهای این سکوت بی پایان را......به تو می بخشم
Subscribe to Posts [Atom]